thuismetsijtze.reismee.nl

Sound of silence.

Simon & Garfunkel zingen dit nummer op een reunie concert of zo, ontroerend mooi, tranen in mijn ogen, ik hoef niets te doen youtube zorgt voorde muziek. Paul Simon schreef alle nummers, ongelofelijk onvoorstelbaar prachtig, Art Garfunkel gaf kleur en klank aan die songs met zijn warme stem, uren, dagen, weken oefenen om samen zo te kunnen zingen. Succes heeft zijn keerzijde, maar reunies zijn zo mooi, the Everly Brothers, waar Simon & Garfunkel heel goed naar hebben geluisterd, Cream in London in 2005. Soms een ramp als je naar revival festivals gaat, oude rockers in leren broeken die net niet meer passen, de stem die niet helemaal zuiver meer is, vergane glorie, maar ze kunnen niet anders, brood op de plank en toch wel weer mooi als je ze nooit live hebt gezien. Ik kijk naar een concert van Joe, Joe Cocker in top vorm, Chris Stainton speelt mee, een band met twee gitaristen, drummers, mooie zangeressen. Het wordt laat door youtube, maar dit wil ik niet missen, ik heb Joe misschien wel tien keer of meer gezien het blijft mooi, alle nummers hebben een herinnering. Joe live, toevallig klik ik dit concert aan, maar geloof ik in toeval, nee, het moest zo zijn, ik voelde me kloten door van alles en nog wat, Joe zingt me terug in mijn leven. Hij zingt alleen voor mij, ik sta vooraan en vergeet alles, ik hoor alleen de muziek.

Vroeg naar bed gaat niet, ik kijk het concert uit, Joe zingt als een jonge hond, nooit vals, nooit er naast en de band speelt alsof hun leven er van af hangt, zo maar op een zondag avond.

You are so beautiful to me, Joe is dood, Harry is dood en nog zoveel anderen, de muziek blijft, maar nu ontroerd door de muziek, tranen, sorry, verdriet.

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!