Afgelopen weekeinde kwamen we samen om te praten over het komende motor weekeinde in september, de route bespreken, overnachtingen, eten, zelf koken, dat soort dingen, praktisch. We waren er snel uit, 's middags al, want het begon te regenen, we konden pas om een uur of drie weg in plaats van de afgesproken 13.00 uur. Koffie met rabarbercake, kaarten op tafel, route's in de Ardennen, plaats van de camping, ons huisje op vrijdag in Battenberg, daar hadden we nu tijd voor, nog een kopje thee, motorpakken aan en op weg, de Westerwolde/Ems route, door oost Groningen en net over de grens door Duitsland. Ik reed achter Jolle, Jan Jacob voorop en Kees sloot de rij, het reisgevoel van vorig jaar was bijna gelijk terug, helemaal toen we in Duitsland door een groot dennebos reden, glooiende weg, net Finland. Jolle zei later dat hij het ook had, onvergetelijke momenten, misschien nog eens samen op pad, niet zo ver, geen herhaling van een reis, maar een nieuw plan. In Duitsland gestopt voor koffie en een fruhstuck, hoe is het mogelijk om half zes 's avonds, op reis kan alles, het gemoedelijke van samen op pad is gelukkig gebleven. Als we terug zijn gaat de boerentaart in de oven, het duurt even, ik maak er een salade bij, bier op tafel, Jolle neemt nog een kratje grolsch mee, de avond kan beginnen. En er wordt gepraat, veel gepraat, vragen hoe het is, oprechte belangstelling in elkaar, soms is het moeilijk om een antwoord te geven, zo persoonlijk wordt het, maar om de hete brei heen draaien dat lukt niet. We kennen elkaar inmiddels zo goed, dat we echt willen horen hoe het met iemand gaat, we hebben thuis nooit op deze manier gepraat, het is moeilijk, maar ook weer niet om te vertellen wat je denkt, vooral over wat je voelt, hoe je in het leven staat, geniet van de dingen of er moeite mee hebt om gelukkig te zijn. Het is zo'n avond waarop alles gezegd en vertelt kan worden, vragen zijn direct, maar niet vervelend, niemand wordt gekwetst in zijn gevoelens of neerbuigend behandeld, we mogen zijn wie we zijn, zoals we zijn, misschien heeft die behoefte aan openheid, elkaar te leren kennen te maken met het ouder worden. De dood kwam voorbij, de angst er voor of juist niet, vrienden, collega's, familieleden worden ziek en overlijden, hoe is dat als je zelf ziek word of je naaste, je geliefde? Jelmer & Sarah komen binnenvallen samen met Arjen, het gesprek gaat verder en jongere mensen vertellen hun verhaal, hun kijk op het leven, de dood is nog ver weg voor hen en dat moet ook. Het leven gaat zo snel, maar als je jong bent besef je dat nog niet, living by the day, maak er iets moois van. We eten samen, heerlijk, kaarten, ondertussen draaien we alle platen en muziek uit onze jeugd, we vergeten de muziek van nu, dat komt later dan wel weer. Het kaarten is een manier van praten, een spel, maar ondertussen gaat het er serieus aan toe, af en toe blijven de kaarten op tafel liggen, we hebben al onze aandacht nodig bij wat we zeggen, een nietszeggend antwoord wordt meeteen van tafel geveegd, daar nemen we geen genoegen meer mee. Ook niet met slechte kaarten, we beheersen het spel, maar je blijft afhankelijk van wat je in handen krijgt. Het wordt laat, misschien vroeg, een laatste plaat, Lost Angeles van Colosseum, Jolle drijft weg in gedachten als de muziek hard speelt, de herinneringen zie ik op zijn gezicht, de ogen dicht om er maar niets van te missen, zo luister je naar platen. Mijn broers gaan naar bed, ik loop nog even met Jolle naar buiten, we praten kort na over de dag, een zoen en lekker slapen. Ik laat de hond uit, geef het paard een appel, het is licht en ik ga zitten in de stoel op de veranda en laat alles nog even in mijn gedachten voorbij komen, de motorrit, vooral de gesprekken, ze worden steeds persoonlijker en waardevol. Ik kan nog niet slapen, dommel weg in de opkomende zon, zoek mijn bed op, maar na twee uur ben ik klaar wakker, ik ga naar beneden, het deeg is klaar in de broodbakmachine, ik maak er twee ciabatta broden van en zet ze in de oven, ik pers sinasappels, zet koffie voor mezelf en Kees komt beneden. Koffie om bij te komen, we laten samen de hond uit, het is stil, het paard krijgt biks, we hoeven niet zoveel meer te zeggen. Eitjes, het brood is klaar, samen ontbijten en dan gaan mijn broers weer naar huis. Het wordt een rustige zondag, ik lees de krant, loop een lang stuk met de hond, ga toch even op de bank liggen, val in slaap en het is alweer avond.