De stilte wordt verstoord.
Het verhaal van het leven en de dood wordt krachtig verteld door een oude man, krom, maar nog sterk, de woorden worden duidelijk gesproken, de prachtige muziek maakt het nog moeilijker om naar hem te luisteren, zwart-wit beelden spreken voor zich. Jules Schelvis verteld voor de laatste keer zijn verhaal, 72 jaar later, er reed een trein naar Sobibor, in het Vredespaleis in Den Haag. Luister naar mijn verhaal, geef de woorden door aan de volgende generatie, zodat zij het door kunnen geven aan hun kinderen, het mag niet vergeten worden, de mensen die zijn gestorven blijven door zijn woorden in onze herinnering, maar we moeten wel luisteren. Er klinkt een aarzelend applaus, bloemen, maar ik zie vooral het verdriet in zijn ogen, een leven waarin elke dag de gedachten aan de geliefden, die zo gruwelijk zijn vermoord, terug komen. Ik kan het me niet voorstellen.
Even was ik blij, ik zag op het journaal het resultaat van de bekerfinale, nu verstoord de blijdschap van de fans de stilte van zijn verhaal, het leven gaat door, twee minuten stilte is veel te kort om te gedenken wat er toen is gebeurd in vergelijking met de tijd waarin voetballers worden toegejuicht als ze een beker hebben gewonnen, de verhouding is scheef ik weet het, maar ik ben de draad even kwijt.
Reacties
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}