Een groep/ band, die ik graag live had gezien is Fleetwood Mac in de oude bezetting met Peter Green, Jeremy Spencer, Danny Kirwan samen met John McVie en Mick Fleetwood, die nog steeds deel uit maken van de gelijknamige groep/band. In een latere samenstelling heb ik ze wel eens gezien en gehoord, aardig, maar niet te vergelijken met de Fleetwood Mac met drie gitaristen. Blues in alles, vooral de muziek, het verhaal over het leven van leden van de groep is te lezen op wikipedia, alles is te vinden op het internet/google. Een live plaat van een concert in Boston is een goedmakertje voor het gemiste concert, later heb ik Peter Green live gezien met andere muzikanten, goed, maar geen Fleetwood Mac. Vandaag zag ik ooievaars terug op de plaats waar ze vorig jaar een nest maakten, ik hoorde scholeksters luid en duidelijk, het hangt in de lucht, de winter stelde niks voor dit jaar, hoe lang is het geleden dat het echt vroor en sneeuwde? Ik herinner me opeens dat Peter en Monique langs kwamen in een winter met vrienden koud, waar waren ze geweest, schildmeer?, de gluhwein op de houtkachel en samen erom heen, lang geleden. Samen is een woord dat ik bijna was vergeten, alleen leven maakt van mij een kluizenaar, iemand die het contact met de buitenwereld verliest als ik niet op pas. Gelukkig komen er af en toe mensen langs, kinderen, familie, geliefden, die er voor zorgen dat ik niet verdwijn in mijn wereld van muziek, boeken, gedichten, kunst, een schijnwereld die vergeet hoe het leven er uit ziet, maar wel mooi is. Ik kijk even naar de wereld van nep, tien jaar de wereld een werkelijkheid voor houden die zogenaamd leuk is, gasten die zichzelf belangrijker vinden dan ze echt zijn, niemand vertelt het ze, we zijn het zelf, maar we vergeten in de spiegel te kijken en in plaats dat we over een ander lachen, vergeten we om over ons zelf te lachen, dat is de wereld van nu, een zeepbel , prachtig als je het ziet, het moment dat uit elkaar spat als je er in prikt, pats, weg is alles, de wereld van nu stelt niks voor op televisie.