Toen ik aan het eind van de middag de stal uitmestte en de kruiwagen met paardemest leegde achter in de tuin zag ik onderaan de bult met tuinafval sneeuwklokjes bloeien. Her en der in de tuin komen voorzichtig crocussen boven de grond, de lente lijkt in aantocht, maar zeker weten doe ik het niet. De boeren trekken er op uit met hun tractoren, er wordt hier en daar wat gedaan op het land, de toneelstukken zijn bijna gespeeld in de dorpshuizen, het begint te kriebelen hoorde ik van een boer vanmiddag. Zelf heb ik daar minder last van, de tuin ligt er nog net zo bij als in de herfst, in de kas heb ik de grond omgespit, paardemest erop, volgende week omscheppen en een laagje tuinaarde erop, dan ga ik spinazie, pluksla en snijbiet zaaien om er in het voorjaar van te genieten in een lekkere salade, op een pizza of er een een stamppot van maken. Ik verheug me al op de eerste keer dat ik buiten in de zon kan zitten, de tuinstoel achterover en heerlijk wegsoezen in het eerste lentezonnetje, dat mijn gezicht rood kleurt. Elk jaar is het maar weer de vraag of ik de nieuwe lente mee mag maken, hoe ouder ik word hoe meer dat door mijn hoofd gaat spelen. Ik maak me geen zorgen over de dag van morgen, soms trekt er een neerslachtige bui over die even blijft hangen boven mijn stoel, ik pas de muziek aan, maar als het te lang duurt pak ik een plaat uit het vakje hardrock, dan gaat de volumeknop open en knalt de muziek uit de boxen mijn depressie weg. Voorjaar begint in mijn hoofd voordat de knopjes open barsten en de bomen groen worden, het mooiste groen is in het voorjaar, de merels jagen achter elkaar aan, buitelen over elkaar heen, maken lawaai voor tien, nog even en het is zover.