thuismetsijtze.reismee.nl

Even stil.

Het is stil in mijn hoofd, het is stil in huis, ik hoor alleen de houtkachel loeien en het ademhalen van de hond die naast me ligt. Verder niets. Een stilte die hoort bij het gedenken van doden, dierbaren die zijn gestorven. Ik denk aan mijn vader, de laatste weken was hij weer thuis, het bed stond voor het raam dat uitkeek op het pleintje waar hij meer dan veertig jaar had gewoond. Wat ging er in die laatste weken door hem heen? Hij zei niet veel, ik tilde hem naar zijn stoel waar hij altijd zat, maar zitten was te vermoeiend. We dronken 's avonds laat nog een biertje, het smaakte hem niet, hij deed het meer voor mij. Ik verwonderde me over het gemak waar mee hij zich liet helpen door anderen, wassen, verschonen en verzorgen, misschien denk je daar op dat moment niet meer aan, valt de schaamte weg of heb je geen keuze, je bent overgeleverd aan je hulpverleners. Het verzorgen van je vader die op sterven ligt is een hele intieme bezigheid, lichamelijk en geestelijk. Een lichaam in verval met een heldere geest, de herinnering is er nog volledig, hoe beleef je dat? Ik denk er aan terug door het overlijden van tante Janny, die morgen wordt begraven. Als oudste zoon herdacht ik mijn vader in een volle Jeruzalem kerk, hij was erbij, van al die belangstelling had hij vast genoten bij leven en welzijn, maar hij was dood en ik moest zijn leven gedenken samen met mijn broers en zussen. Ik dacht van te voren dat doe ik wel even, de tekst hadden we samen gemaakt, ik had het in mijn hoofd, maar de emotie van het moment overviel me, een huilende zus naast me, een arm van een broer, een hand op mijn schouder, ik weet het niet precies meer. Wel dat de tranen kwamen en dat ik zei dat mijn vader me niet had geleerd om te huilen, je moest altijd sterk zijn. Slecht verstaanbaar las ik ons verhaal voor, herinneringen, onze moeder zat voor ons. Na de dienst toen we terugliepen om de auto's op te halen, zei Joop mijn vriend, zoiets als van het viel niet mee met een arm om mijn schouder. De volgende dag was de begrafenis, sober, zoals mijn vader het had beschreven. Toen ik terugreed met mijn moeder, het kan ook een andere keer geweest zijn, zei ze, als ik dood ga moeten jullie niet zo verdrietig zijn. Ouder worden we allemaal, het ene moment kan ik er beter mee overweg dan het andere, nu is het even stil.

Reacties

Reacties

Mieke

Alweer zo mooi en gevoelig beschreven. Verdrietig zijn als een dierbare sterft, heel natuurlijk en herkenbaar.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!