Gisteravond kwam ik thuis na een lange werkdag, ik deed de deur van de bijkeuken open, zag een natte vloer en er spoot een straaltje water tegen mijn broek. Een natte hond verwelkomde me, dat was dan wel iets om blij van te worden. In de water- toevoerslang zat een piepklein gaatje waar het water gestaag uit kwam, niet iets om vrolijk van te worden. Ik was 's middags nog thuis geweest om voor de dieren te zorgen, toen was er nog niets aan de hand. Hoe kwam dat gaatje in de slang? Eerst maar eens het water opdweilen, nee nog eerder draaide ik het kraantje dicht waaraan de slang zit, heel bij de hand. Verder kon ik niet zoveel doen, de vloer sopte van het water, de mat en het hondenkussen naar buiten. De hond mocht voor 1 keer boven op de mat voor het bed slapen, Carien doet dat altijd als ze hier alleen is, het geeft een gevoel van veiligheid. Toen ik vanmorgen beneden kwam kon ik de bijkeuken haast niet in, de planken kwamen omhoog door het water, een goed begin van de dag. Toen ik vanmiddag door de achterdeur kwam was het een zootje, krom getrokken planken en de hond had aan de deurposten gekrabd of gebeten, er lag een berg houtsplinters naast de deur. De hond doet dat wel vaker als het onweert of met vuurwerk, dit was wel raar. Toen dacht ik misschien heeft ze wel in de waterslang gebeten en is zo het gaatje veroorzaakt. Morgen de verzekering bellen of het vergoed wordt, de hond had ook al hele stukken van de houten vloer weggekrabt, maar dat zeg ik natuurlijk niet. Als ze komen kijken? In de schuur staat nog een bench, die ga ik toch maar eens gebruiken, voordat het hele huis is weg gekrabd. Er is nog genoeg te doen. Misschien leen ik de tent van Joop, dat is veel eenvoudiger, minder onderhoud en minder spullen. In de slaapzak kan ik de Nederlandse winters wel overleven, koud krijg ik het niet, maar ik ben bang dat de hond de tent opeet en waar moet ik dan heen? Drukke week, nu een paar dagen vrij, koken; broccoli stamppot met spekjes en zure room, vanavond een film of detective. Morgen een nieuwe waterslang kopen en een lamp voor de motor. Uitslapen. Even later word ik gebeld door neef Martin, hij wilde oom Sietse bellen over zijn moeder, tante Janny, die ze terug gehaald hebben naar huis om te sterven, geen behandeling meer mogelijk. Een generatie verdwijnt, sterft uit, leeft nog steeds in mijn herinnering, maar na mij is er niet zo veel meer. Een paar foto's, maar wie weet de gezichten nog, de namen die er bij horen? Dit bericht plaatst veel ongemak in perspectief, het stelt niks voor, najagen van wind, ijdelheid der ijdelheden, geloof, hoop en liefde, maar de belangrijkste is liefde. Gisteren in de krant, de poster van John en Yoko, war is over, if you want it, ook zo'n statement!