Aan een vriend.
22 aug. 2014
🇳🇱
vanuit Nederland
Ik zit te lezen in mijn stoel, boeken en platen om me heen. Nu geen muziek, Julia kijkt tv. Mijn aandacht verslapt, misschien geen boeiend boek, ik pak de gedichtenbundel van Leo Vroman. Ik sla de
bundel open bij het gedicht, the bus, Waves nor wings can save our breath. Therefore take mine, will God it sings you gently past things' many things along your dreary road to death, drowning your
yells with mutterings. For nothing brings you anywhere else. Het is een heel lang gedicht, mooi, zoals een gedicht moet zijn, je moet er over nadenken, nog een keer lezen, weer nadenken en het laten
bezinken tot het weer in je opkomt op een raar moment. En dan zoek je het gedicht weer op en leest het nog een keer, zo gaat dat. Aan een vriend Ach, laten wij geen ogenblik bederven voor wie van ons
het eerst zal moeten sterven, en laten we ook nimmer praten van alles wat wij huichelden en haatten. Zolang een vlerkgespreide leeuwerik blijft zingen vergeeft zijn God ons al wat wij begingen,
zolang we kersebomen zacht in bloei zien staan dan hebben wij nog niemand kwaad gedaan. Ach, laten wij het leed dat men ons deed, vergeten, God zal het allemaal wel weten, en laten we geen ogenblik
bederven voor wie van ons het eerst zal moeten sterven. Leo Vroman Memento mori, gedenk te sterven. Carpe Diem, pluk de dag. Dat is blijven hangen van de geschiedenislessen.
Reacties
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!