Opa Venema, de vader van mijn moeder, was timmerman en zei, altijd twee keer meten. Een goede raad, die ik vandaag even was vergeten, maar het is niet zo erg. Ik ben een ombouwkast voor de afzuigkap aan het maken, de randen hadden iets lager gemoeten, nu zie je een stukje van de afzuigkap, maar misschien bedenk ik er nog wel iets op. Weer een verhaal verdwenen, opeens, verkeerde toets, maar soms grijpt de Voorzienigheid in, als het te persoonlijk en te confronterend wordt. Ik ben daar niet meer zo bang voor, om te zeggen wat ik denk als het nodig is. Het journaal gezien, altijd om 8 uur als het kan, maar ik heb er (even) genoeg van, al het geweld, onrust en onvrede, ik trek me terug in mijn veilige huis, muziek en boeken en wacht af. Misschien moet ik weer aan de gang met tekeningen, schilderijen en lino's met portretten van de oorlog. Daarna keek ik naar the Expendables 3, flauwekul geweld met humor, maar dan moet je wel weten waar het over gaat, het gaat nergens over. In de vierde of vijfde klas van de lagere school, misschien in alle klassen, mochten we de school rond om te trakteren als je jarig was samen met een paar klasgenoten en mochten we een toneelstukje op voeren, bijna altijd cowboytje en indiaantje. Al pief paf poefend renden we door de klas, onder en over banken en stoelen, sylvester stallone kon er een voorbeeld aan nemen, het stelde ook weinig voor. Al met al een rustige avond, maar van al die conflicten en crises in de wereld krijg ik wel een benauwd gevoel. Is het nog wel in de hand te houden en door wie?